Kalbi kırılmış bir çocuk vardı,
İstediğini söyleyemeyen,
Derdini anlatamayan.
Dolanır dururdu, sabırsızca.
Korkardı, biri ona kızınca.
Çekinirdi, insanlara bakmaya.
Meraklıydı da her şeye ama,
Kendiydi dünyası.
Kalbi kırılmış bir çocuk vardı,
Ağlayamayan..
Çekingen, içine kapanık.
Zihni bulanık.
Dile getiremezdi arzusunu,
O zaman olmaz belki diye.
Gidemezdi üstüne korkularının,
Yenilirim diye.
Kalbi kırılmış bir çocuk vardı,
Sessiz, sakin.
Hiç huzurlu olamamıştı oysa ki.
Yorulmuştu, yorgundu.
Hayatı kitaplardan okurdu,
Gerçeğe benzemediğini düşünerek.
Hep merak etmişti sevmeyi,
Hayatını hep erteleyerek.
Kalbi kırılmış bir çocuk vardı,
Gülmeye çalışıyordu çaresiz,
Anlamaya çalışıyordu,
Hiç ait olamayacağı dünyada.
Olmaması gereken yerde olmuştu hep,
Ya da tam olması gereken yerde.
Bilemedi hiçbir zaman,
Bilemeyecekte.
Kalbi kırılmış bir çocuk vardı,
Bilmemesi gerekeni bilmişti,
Görmemesi gerekeni görmüştü.
Şimdi o çocuk, artık yok…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder